Biegus zmienny
(Calidris alpina)

rodzina

bekasowate

opis

Długość ciała: 18-22 cm

Ptak mniejszy od szpaka. Sylwetka dość krępa o krótkiej szyi i niezbyt długich nogach. W szacie godowej łatwo rozpoznawalny do czarnej plamie na brzuchu. Wierzch czarno-szaro-rdzawy, pierś czarno kreskowana na białym tle. W szacie spoczynkowej popielaty z wierzchu, biały od spodu z delikatnym plamkowaniem na piersi. W locie widoczny biały pasek biegnący wzdłuż skrzydła oraz czarny pasek przez środek kupra i ogona. Dziób czarny, średniej długości, lekko zakrzywiony w dół.

Biegus zmienny jest najliczniejszym biegusem przelatującym przez nasz kraj, jesienią może tworzyć duże stada.

miejsca

W ostatnich latach gniazdował tylko na kilku stanowiskach: w delcie Świny, nad jez. Łebsko, w rejonie ujścia Redy do Zat. Puckiej. Do niedawna występował też na Bagnach Biebrzańskich

siedlisko

Miejsca lęgowe stanowią nadmorskie wilgotne łąki słonoroślowe o kępiastej strukturze; w okresie migracji zatrzymuje się na piaszczystych i mulistych plażach, na dnach spuszczonych stawów hodowlanych i zbiorników zaporowych

liczebność

Skrajnie nieliczny ptak lęgowy, nie więcej niż 10 par, licznie przelotny

gniazdo

Zagłębienie ze skąpą wyściółką dobrze ukryte w kępie roślinności trawiastej

lęg

4 oliwkowe, brązowo nakrapiane jaja. Wysiadywanie 21-24 dni. Pisklętami opiekują się głównie samce; młode uzyskują lotność po ok. 3 tygodniach

pokarm

Drobne bezkręgowce (owady, skąposzczety, wieloszczety, skorupiaki, mięczaki) zbierane z powierzchni lub poprzez sondowanie w miękkim podłożu

wędrówki

Wędrowny. Przylot: III-V, odlot: VII-XI

ochrona

Gatunek chroniony, wymieniony w Polskiej czerwonej księdze zwierząt jako silnie zagrożony wyginięciem, i w Dyrektywie ptasiej; zagrożony zanikiem siedlisk lęgowych spowodowanym zarastaniem po zaprzestaniu wypasu i osuszaniem