Dzierzba czarnoczelna
(Lanius minor)

rodzina

dzierzbowate

opis

Długość ciała: 20-22 cm

Podobna do srokosza, ale mniejsza, z krótszym ogonem i dłuższymi skrzydłami. Wierzch ciała popielaty, gardło białe, a spód z wyraźnym różowym nalotem. Na głowie czarna maska zachodząca wysoko na czoło. Na czarnym skrzydle jedno białe lusterko. Ogon czarny z białymi skrajami.

Dawniej dość rozpowszechniona w naszym kraju, ale w ostatnim dwudziestoleciu gwałtownie zmniejszała liczebność stając się ptakiem ginącym.

miejsca

Bardzo lokalnie na kilku stanowiskach we wschodniej części kraju

siedlisko

Zadrzewienia śródpolne, szpalery i kępy drzew w krajobrazie rolniczym z niską roślinnością, obrzeża starych parków, ogrodów i sadów

liczebność

Skrajnie nieliczny ptak lęgowy; ok. 10 par

gniazdo

Dość wysoko w rozwidleniu gałęzi, często na topoli lub drzewie owocowym, zbudowane z korzonków, kłączy, zielonych liści roślin zielnych i traw, wyścielone trawkami, włosiem i piórami

lęg

5-6 zielonkawych, brunatno i oliwkowo plamkowanych jaj. Wysiadywanie 15 lat. Młode opuszczają gniazdo po 14-19 dniach

pokarm

Owady i inne bezkręgowce, także drobne ssaki, ptaki jaszczurki

wędrówki

Wędrowna. Przylot: V, odlot: VIII-IX

ochrona

Gatunek chroniony, wymieniony w Polskiej czerwonej księdze zwierząt jako skrajnie zagrożony, i w Dyrektywie ptasiej, zagrożony utratą siedlisk poprzez intensyfikację rolnictwa, zarastaniem nieużytków i likwidacją zadrzewień śródpolnych