Magdalena Mądrawska, Dorota Wypychowska, Park Narodowy „Ujście Warty”, tel. (095) 752 40 27; 752 40 26, edukacja@pnujsciewarty.gov.pl
Długość trasy:
1km, powrót tą samą drogą.
Trasa ścieżki "Mokradła" prowadzi przez zalewowe tereny obwodu ochronnego Chyrzyno. Dotyczy głównie funkcji, jakie w przyrodzie spełniają tereny podmokłe. Ścieżka prowadzi od wieży widokowej w siedzibie parku poprzez budynek nieczynnej stacji pomp i dalej po przekroczeniu drogi, groblą do tzw. I Spalonego, nieistniejącego mostu na rzece Postomii.
Na trasie ścieżki znajduje się 8 przystanków, z których każdy z nich zaopatrzony jest w tablicę informacyjną. Jeden z przystanków nosi nazwę "Ptaki wodne i błotne"
Przystanek nr 7. Ptaki wodne i błotne
W Parku Narodowym "Ujście Warty" dotychczas stwierdzono występowanie 64 gatunków ptaków "specjalnej troski", wymienionych w Dyrektywie Ptasiej, w tym 31 lęgowych.
Nie sposób opisać wszystkich ptasich mieszkańców okolić ścieżki, dlatego też w niniejszym przewodniku wymienione są tylko te, które można najczęściej zaobserwować i są łatwe do identyfikacji.
Już w lutym, gdy zima wydaje się być w pełni, powracają na tereny swoich stałych lęgowisk gęgawy . Latające w parach ptaki to chyba jedna z najwcześniejszych na tym terenie oznak wiosny. Gęgawy w Parku zakładają gniazda głównie na rozłożystych konarach i pniach powalonych wierzb, żeremiach bobrowych i innych wystających z wody obiektach. Potrafią zająć gniazdo zbudowane przez czaple, myszołowy, chroniąc w ten sposób lęg przed zalaniem. Z powodu "problemów mieszkaniowych", specjalnie dla gęgaw, od wielu lat, pracownicy zakładają na terenie parku sztuczne gniazda.
Na płytkich rozlewiskach wczesna wiosną uwagę przyciągają tokujące perkozy dwuczube . Ptaki ustawione naprzeciwko siebie wykonują skomplikowany pełen gracji taniec, połączony z ukłonami, potrząsaniem głowami, a zakończony przekazaniem partnerowi wyłowionych z wody roślin. W okolicy można również zobaczyć mniejsze i bardziej ruchliwe perkozy zauszniki , posiadające pęki rudawych piór po bokach głowy oraz perkozy rdzawoszyje , wydające z siebie charakterystyczne podobne do prosięcych kwiki.
Na wodzie łatwo również zaobserwować różne gatunki kaczek. Szczególnie wiosną można podziwiać kaczory w pełnej krasie barw godowych. Do najczęściej spotykanych w tym rejonie należą: głowienie , czernice , krakwy , cyranki oraz najmniej płochliwe krzyżówki .
W gęstwinie zarośli wierzbowych lub szuwarów gnieździ się błotniak stawowy . Jest to jeden z typowych dal tego środowiska ptaków drapieżnych, o smukłej sylwetce, przypominającej w locie literę V. Błotniaki patrolują swój teren lekkim lotem, polując na drobne ssaki, ptaki, a także płazy.
Na pojedynczych, okazałych wierzbach uważny obserwator dostrzeże myszołowy zwyczajne , zimą również przylatuje do nas z północy myszołowy włochate , a także bieliki .
W ostatnich latach coraz mniej liczne są dotychczas bardzo pospolite łyski , łupkowoczarne ptaki z charakterystyczną, białą naroślą (łysiną) nad cielistym dziobem. Łyski są często mylone z kaczkami, choć należą do rodziny chruścieli. Do tej samej rodziny należy spotkana w okolicy kokoszka (zwana także turkawką wodną), którą od łyski najłatwiej odróżnić po czerwonej blaszce na czole.
Na rozlewiskach trudno nie zauważyć jednego z najbardziej okazałych europejskich ptaków (ciężar samców może dochodzić do 22kg) - łabędź niemy . Płytkie wody, zasobne w ryby są doskonałym miejscem żerowania czapli siwej [ czapla siwa ] . W zaroślach wierzbowych, znajdujących się w okolicach ścieżki, do 2003r. istniał czapliniec, w którym gnieździło się około 50 par czapli. W okolicach można zobaczyć także czaple białe .
Jesienią i wiosną trasa ścieżki jest doskonałym miejscem do obserwacji przelotów. To gęsi zbożowe i gęsi białoczelne , które nocują na położonych w głębi Parku jeziorkach. Najbardziej widowiskowy przelot można oglądać o świcie, gdy gęsi w gwarnych, wielotysięcznych stadach wylatują na pierwszy posiłek, lub wieczorem, gdy ponownie zlatują na noclegowisko. Są chwile, gdy całe niebo jest zasłonięte przez ptaki; jest to widok, który wielu osobom przywodzi na myśl kadry z filmu Hitchcocka. Gęsi w ciągu dnia czasami kilkakrotnie, lecz już nie tak w olbrzymich stadach, wracają do Parku napić się wody i odpocząć.
Zimą stałym elementem krajobrazu są kontrastowo upierzone i należące do traczy nurogęsi oraz niewielkie bielaczki , przylatujące do Polski w celu przezimowania.
UWAGA !
Mimo tego, że ścieżka prowadzi po drodze najwyżej położonej w tej części Parku, może być czasowo zalana i niedostępna, głównie wczesna wiosną.
Zgodnie z regulaminem dla zwiedzających, grupy zorganizowane, liczące powyżej 10 osób powinny pobyt na ścieżce zgłaszać w siedzibie Parku lub u Konserwatora O.O. Chorzyno; tel()95) 7524026; 7524027.
Ponieważ trasa ścieżki prowadzi w sąsiedztwie cieków wodnych, zalecane jest, aby liczebność grup zorganizowanych nie przekraczała 20 osób.
