Kulon
( Burhinus oedicnemus)

rodzina

kulony

opis

Długość ciała: 40-44 cm

Ptak wielkości dużego gołębia. Sylwetka smukła na wysokich, żółtawych nogach. Głowa stosunkowo duża z żółtymi oczami. Brak zróżnicowania płciowego. Upierzenie płowoszare, brunatno kreskowane, z jasnymi i ciemnymi pasami na głowie i białym gardłem. Na skrzydłach białe, czarno obramowane pasy oraz plamy dobrze widoczne u ptaka w locie.

Dziób żółty z czarnym końcem. Kulon jest najaktywniejszy o zmierzchu i nocą, a w ciągu dnia jest bardzo skryty. Odzywa się donośnym „kjurlii”, przypominającym głos kulika wielkiego.

Mimo, że kraju zachowały się jeszcze odpowiednie biotopy lęgowe, ptak ten znajduje się na krawędzi wymarcia, którego przyczyny są niejasne.

miejsca

Dawniej występował w dolinach środkowej Wisły, Bugu i Narwi i na kilku rozproszonych stanowiskach; ostatnio chyba już nie gniazduje w kraju

siedlisko

Suche, otwarte tereny takie jak wydmy, pastwiska, piaszczyste plaże i wyspy na dużych rzekach, rozległe żwirownie, poligony wojskowe

liczebność

Gatunek na skraju wymarcia, być może gniazdują jeszcze ostatnie pary lub już wymarły

gniazdo

Płytkie zagłębienie w ziemi, prawie bez wyściółki i bez osłony

lęg

2 piaskowoszare, brunatno nakrapiane jaja. Wysiadywanie 24-27 dni. Młode po wykluciu opuszczają gniazdo,a alotność uzyskują po ok. 40 dniach

pokarm

Różne bezkręgowce lądowe oraz drobne kręgowce

wędrówki

Wędrowny. Przylot: IV, odlot: VIII-X

ochrona

Gatunek chroniony, wymieniony w Polskiej czerwonej księdze zwierząt jako skrajnie zagrożony wyginięciem, i w Dyrektywie ptasiej; zagrożony przez zalesianie wydmowych terenów nadrzecznych i regulacje rzek