Mewa białogłowa
(Larus cachinnans)

Rodzina

mewy

Opis

Długość ciała: 52–58 cm
Bardzo podobna pod każdym względem do mewy srebrzystej i mewy białogłowej, ale nieco smuklejsza z bardziej płaskim profilem głowy. Dziób długi i wąski, bez wyraźnego podcięcia żuchwy. Płaszcz jasnopopielaty. Kolor nóg zmienny od szaroróżowych do żółtych. Tęczówka często ciemna. W szacie spoczynkowej głowa biała, niemal bez plamkowania jak u mewy srebrzystej.

Rozmieszczenie

Gatunek południowo–wschodni, gniazdujący w południowej części kraju we wzrastającej liczbie od połowy lat 90. ubiegłego wieku. Poza okresem lęgowym widywana w całym kraju

Występowanie

Gniazduje kolonijnie na wyspach na jeziorach i rzekach, a także na wybrzeżach morskich

Siedliska

morskie wody przybrzeżne, brzegi rzek i wyspy w nurcie, jeziora, starorzecza, stawy hodowlane

Liczebność

Liczebność tej mewy stale wzrasta i ostatnio wynosi 300–400 par

Gniazdo

Płaski kopiec z roślinności umieszczony na ziemi lub półce skalnej

Lęg

2–3 oliwkowych brunatno nakrapianych jaj. Wysiadywanie 27–31 dni. Młode osiągają lotność po 35–40 dniach

Pokarm

Wszystkożerna, pokarm zwierzęcy, roślinny i odpadki

Wędrówki

Wędrowna. Przelot wiosenny: III–V, przelot jesienny: VII–XII

Status ochronny i zagrożenia

Gatunek chroniony

Wskazówki obserwacyjne

Trudna do odróżnienia od mewy srebrzystej