Mewa siwa
(Larus canus)

rodzina

mewy

opis

Długość ciała: 38-46 cm

Średniej wielkości mewa, większa od śmieszki. Ubarwienie białe z wyjątkiem popielatego płaszcza. Końce skrzydeł czarne z białymi plamkami na skrajnych lotkach. Dziób żółty, nogi żółtooliwkowe. W szacie młodocianej wierzch ciała w łuskowany brunatny wzór. Głowa i pierś ciemno plamkowane. Na końcu ogona szeroki, czarny pas. Dziób czarniawy, nogi cieliste.

Mewa siwa skolonizowała nasz kraj dopiero w drugiej połowie XX wieku i ciągle jest w ekspansji na nowe tereny.

miejsca

Cały niżowy obszar kraju, ale rozmieszczenie nierównomierne, z największą koncentracją na środkowej Wiśle

siedlisko

Na Wiśle gniazduje na wyspach w nurcie rzeki, a ponadto na jeziorach, stawach hodowlanych, zbiornikach zaporowych, zalanych żwirowniach, osadnikach itp.

liczebność

Nieliczny ptak lęgowy; 3000-3500 par

gniazdo

Gniazduje kolonijnie i w pojedynczych parach; gniazdo w płytkim dołku na ziemi lub na różnego rodzaju przedmiotach i konstrukcjach wystających z wody

lęg

2-3 beżowych lub oliwkowych, brunatno plamkowanych jaj. Wysiadywanie 26-28 dni.

pokarm

Różnorodny, ale z przewagą pokarmu zwierzęcego nad roślinnym, zjada też różnego rodzaju odpadki

wędrówki

Wędrowna. Przylot: III-IV, odlot: VII-XII. Część ptaków zimuje

ochrona

Gatunek chroniony, wymieniony w Dyrektywie ptasiej; zagrożony w przypadku regulacji rzek z wyspami w nurcie.