Wydrzyk długosterny
(Stercorarius longicaudus)

Rodzina

wydrzyki

Opis

Długość ciała: 35–41 cm
Mniejszy i smuklejszy od wydrzyka ostrosternego, o wąskich skrzydłach i wrzecionowatym korpusie. W szacie godowej ma bardzo długie środkowe sterówki. W szacie ostatecznej występuje tylko odmiana jasna charakteryzująca się szarym wierzchem ciała skontrastowanym z czarnymi lotkami, brakiem rozjaśnień na lotkach pierwszorzędowych, ale z dwoma białymi stosinami na skrajnych lotkach i przyciemnionym brzuchem. Młode ptaki bardzo zmiennie ubarwione od bardzo jasnych do niemal czarnych. Środkowe sterówki u młodych wystają bardziej niż u wydrzyka ostrosternego, a pokrywy podogonowe i podskrzydłowe są bardziej równomiernie prążkowane.

Rozmieszczenie

Gatunek północny, rzadko przelatujący wzdłuż wybrzeża i bardzo rzadko zalatujący w głąb kraju

Występowanie

Gniazduje w arktycznej tundrze i na górskich płaskowyżach, a po okresie lęgowym przebywa na otwartym morzu

Siedliska

morskie wody przybrzeżne, jeziora, mokradła i bagna, stawy hodowlane

Liczebność

Stwierdzony ok. 90 razy, głównie na wybrzeżu Bałtyku

Gniazdo

Płytki dołek w ziemi prawie bez wyściółki

Lęg

2 oliwkowe lub brązowawe, brunatno nakrapiane jaja. Wysiadywanie 23–25 dni. Młode osiągają lotność po 24–27 dniach

Pokarm

W okresie lęgowym poluje na lemingi oraz zjada jaja i pisklęta, a także owady i jagody. W czasie wędrówek rzadziej rabuje zdobycz mewom i rybitwom, zjada owady i ryby oraz padlinę

Wędrówki

Wędrowny. Wiosną bardzo rzadki w V–VI, przelot jesienny VII–X

Status ochronny i zagrożenia

Gatunek chroniony

Wskazówki obserwacyjne

Trudny do odróżnienia od pokrewnych gatunków wydrzyków, zwłaszcza w szatach młodocianych